Who cast that first fateful tomato that started the La Tomatina revolution? The reality is no one knows. Maybe it was an anti-Franco rebellion, or a carnival that got out of hand. According to the most popular version of the story, during the 1945 festival of Los Gigantes (a giant paper mâché puppet parade), locals were looking to stage a brawl to get some attention. They happened upon a vegetable cart nearby and started hurling ripe tomatoes. Innocent onlookers got involved until the scene escalated into a massive melee of flying fruit. The instigators had to repay the tomato vendors, but that didn't stop the recurrence of more tomato fights—and the birth of a new tradition.
Fearful of an unruly escalation, authorities enacted, relaxed, and then reinstated a series of bans in the 1950s. In 1951, locals who defied the law were imprisoned until public outcry called for their release. The most famous effrontery to the tomato bans happened in 1957 when proponents held a mock tomato funeral complete with a coffin and procession. After 1957, the local government decided to roll with the punches, set a few rules in place, and embraced the wacky tradition.
Though the tomatoes take center stage, a week of festivities lead up to the final showdown. It's a celebration of Buñol's patron saints, the Virgin Mary and St. Louis Bertrand, with street parades, music, and fireworks in joyous Spanish fashion. To build up your strength for the impending brawl, an epic paella is served on the eve of the battle, showcasing an iconic Valencian dish of rice, seafood, saffron, and olive oil.
Today, this unfettered festival has some measure of order. Organizers have gone so far as to cultivate a special variety of unpalatable tomatoes just for the annual event. Festivities kick off around 10 a.m. when participants race to grab a ham fixed atop a greasy pole. Onlookers hose the scramblers with water while singing and dancing in the streets. When the church bell strikes noon, trucks packed with tomatoes roll into town, while chants of "To-ma-te, to-ma-te!" reach a crescendo.
Then, with the firing of a water cannon, the main event begins. That's the green light for crushing and launching tomatoes in all-out attacks against fellow participants. Long distance tomato lobbers, point-blank assassins, and medium range hook shots. Whatever your technique, by the time it's over, you will look (and feel) quite different. Nearly an hour later, tomato-soaked bombers are left to play in a sea of squishy street salsa with little left resembling a tomato to be found. A second cannon shot signals the end of the battle. | Ποιός έριξε αυτή την πρώτη κρίσιμη τομάτα που ξεκίνησε την Επανάσταση της Τομάτας; Η αλήθεια είναι ότι κανένας δεν γνωρίζει. Μπορεί να ήταν κάποιος αντιφραγκικός επαναστάτης, ή κάποιο καρναβάλι που βγήκε εκτός ελέγχου. Σύμφωνα με τη δημοφιλέστερη εκδοχή της ιστορίας, κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ των Γιγάντων το 1945 (μια παρέλαση με γιγάντιες κουκλες από πεπιεσμένο χαρτί), οι ντόπιοι έψαχναν να στήσουν μια συμπλοκή για να τραβήξουν την προσοχή. Συνέβησαν σε ένα κοντινό κάρο με λαχανικά και άρχισαν να εκτοξεύουν ώριμες τομάτες. Αθώοι θεατές ενεπλάκησαν μέχρι που το συμβάν κλιμακώθηκε σε μια ογκώδη συμπλοκή ιπτάμενων φρούτων. Οι υποκινητές έπρεπε να πληρώσουν ξανά τους μικροπωλητές τομάτας, αλλά αυτό δεν σταμάτησε την επανάληψη περισσότερων πτήσεων τομάτας και τη γένεση μιας νέας παράδοσης. Φοβούμενοι μια άναρχη κλιμάκωση, οι αρχές θέσπισαν, μετρίασαν, και μετά αποκατέστησαν μια σειρά απαγορεύσεων τη δεκαετία του 50. Το 1951, οι ντόπιοι που αψηφούσαν το νόμο, φυλακίζονταν μέχρι που η δημόσια κατακραυγή επέβαλε την απελευθέρωσή τους. Η πιο διάσημη αναισχυντία στις απαγορεύσεις των τοματών συνέβη το 1957 όταν οι υποστηρικτές πραγματοποίησαν μια προσποιητή κηδεία τοματών ολοκληρωμένη με φέρετρο και πομπή. Μετά το 1957 η τοπική κυβέρνηση αποφάσισε να πάει με τα νερά τους, έθεσε κάποιους κανόνες και ενστερνίστηκε την εξωφρενική παράδοση. Μολονότι οι τομάτες παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο, μια βδομάδα εορταστικών εκδηλώσεων οδηγούν στην τελική αναμέτρηση. Είναι μια γιορτή με τους προστάτες αγίους της Μπουνιόλ, της Παρθένου Μαρίας, και του Αγίου Βερτράδου με παρελάσεις στους δρόμους, μουσική και πυροτεχνήματα με τον χαρούμενο ισπανικό τρόπο. Για να μαζέψετε δυνάμεις για τον επικείμενο καυγά, την παραμονή της μάχης σερβίρεται μια η φημισσμένη επική παέγια το παραδοσιακό πιάτο της Βαλένθια με ρύζι, θαλασσινά, σαφράν και ελαιόλαδο. Σήμερα, αυτό το απελευθερωμένο φεστιβάλ έχει κάποιου είδους τάξη. Οι διοργανωτές έχουν προχωρήσει τόσο πολύ ώστε να καλλιεργούν μια ποικιλία δυσάρεστων στη γεύση τοματών ειδικά για την ετήσια εκδήλωση. Οι εορταστικές εκδηλώσεις ξεκινούν γύρω στις 10 π.μ όταν οι συμμετέχοντες παραβγαίνουν για να αρπάξουν ένα χοιρομέρι καρφωμένο πάνω σε ένα γλιστερό στύλο. Οι θεατές καταβρέχουν με λάστιχο τους αγωνιζόμενους ενώ τραγουδούν και χορεύουν στους δρόμους. Όταν χτυπήσει η καμπάνα της εκκλησίας μεσημέρι, φορτηγά φορτωμένα με τομάτες έρχονται στην πόλη ενώ οι ψαλμωδίες το-μα-τα, το-μα-τα φτάνουν σε κρεσέντο. Τότε, με την εκπυρσοκρότηση του κανονιού με νερό, ξεκινάει το κεντρικό γεγονός. Αυτό είναι το πράσινο φως για τη σύνθλιψη και την εκτόξευση τοματών σε ολοσχερείς επιθέσεις στους συμμετέχοντες. Ψιλοκρεμαστές ρίψεις μεγάλης απόστασης, δολοφόνοι εξ επαφής, και βολές αγκίστρια μεσαίου βεληνεκούς. Όποια και αν είναι η τεχνική σας, όταν θα πλησιάζει το τέλος θα δείχνετε (και θα αισθάνεστε) αρκετά διαφορετικοί. Σχεδόν μια ώρα μετά, βομβιστές μουλιασμένοι στην τομάτα συνεχίζουν να παίζουν σε μια θάλασσα νωπής σάλτσας με ελάχιστα δείγματα που να μοιάζουν με τομάτα. Μια δεύτερη κανονιά σηματοδοτεί το τέλος της μάχης. |