Who cast that first fateful tomato that started the La Tomatina revolution? The reality is no one knows. Maybe it was an anti-Franco rebellion, or a carnival that got out of hand. According to the most popular version of the story, during the 1945 festival of Los Gigantes (a giant paper mâché puppet parade), locals were looking to stage a brawl to get some attention. They happened upon a vegetable cart nearby and started hurling ripe tomatoes. Innocent onlookers got involved until the scene escalated into a massive melee of flying fruit. The instigators had to repay the tomato vendors, but that didn't stop the recurrence of more tomato fights—and the birth of a new tradition.
Fearful of an unruly escalation, authorities enacted, relaxed, and then reinstated a series of bans in the 1950s. In 1951, locals who defied the law were imprisoned until public outcry called for their release. The most famous effrontery to the tomato bans happened in 1957 when proponents held a mock tomato funeral complete with a coffin and procession. After 1957, the local government decided to roll with the punches, set a few rules in place, and embraced the wacky tradition.
Though the tomatoes take center stage, a week of festivities lead up to the final showdown. It's a celebration of Buñol's patron saints, the Virgin Mary and St. Louis Bertrand, with street parades, music, and fireworks in joyous Spanish fashion. To build up your strength for the impending brawl, an epic paella is served on the eve of the battle, showcasing an iconic Valencian dish of rice, seafood, saffron, and olive oil.
Today, this unfettered festival has some measure of order. Organizers have gone so far as to cultivate a special variety of unpalatable tomatoes just for the annual event. Festivities kick off around 10 a.m. when participants race to grab a ham fixed atop a greasy pole. Onlookers hose the scramblers with water while singing and dancing in the streets. When the church bell strikes noon, trucks packed with tomatoes roll into town, while chants of "To-ma-te, to-ma-te!" reach a crescendo.
Then, with the firing of a water cannon, the main event begins. That's the green light for crushing and launching tomatoes in all-out attacks against fellow participants. Long distance tomato lobbers, point-blank assassins, and medium range hook shots. Whatever your technique, by the time it's over, you will look (and feel) quite different. Nearly an hour later, tomato-soaked bombers are left to play in a sea of squishy street salsa with little left resembling a tomato to be found. A second cannon shot signals the end of the battle. | Ποιος έριξε εκείνη τη μοιραία ντομάτα, η οποία ξεκίνησε την επανάσταση La Tomatina; Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν ξέρει. Μπορεί να ήταν ένας επαναστάτης κατά του Φράνκο ή ένα καρναβάλι που ξέφυγε από τον έλεγχο. Σύμφωνα με την πιο δημοφιλή εκδοχή της ιστορίας, κατά τη διάρκεια του 1945, σε ένα φεστιβάλ της πόλης Los Gigantes (μια τεράστια παρέλαση από χάρτινες μαριονέτες), οι ντόπιοι έψαχναν να οργανώσουν μια συμπλοκή για να τραβήξουν την προσοχή. Βρήκαν ένα καλάθι με λαχανικά εκεί κοντά και ξεκίνησαν να εκσφενδονίζουν ώριμες ντομάτες. Αθώοι παρατηρητές πήραν μέρος μέχρι που η σκηνή κλιμακώθηκε σε μια τεράστια συμπλοκή από ιπτάμενα φρούτα. Οι υποκινητές έπρεπε να πληρώσουν τους πωλητές ντομάτας αλλά αυτό δεν εμπόδισε την επανάληψη περισσότερων συμπλοκών ντομάτας — και την αναγέννηση μιας νέας παράδοσης. Φοβούμενες για μια άναρχη κλιμάκωση, οι αρχές θέσπισαν, χαλάρωσαν και στην συνέχεια επανέφεραν μια σειρά από απαγορεύσεις τη δεκαετία του '50. Το 1951, οι ντόπιοι, οι οποίοι αρνήθηκαν τον νόμο, φυλακίστηκαν μέχρι η δημόσια κατακραυγή να ζητήσει να τους απελευθερώσει. Η μεγαλύτερη αυθάδεια της απαγόρευσης της ντομάτας έγινε το 1957 όταν οι υποστηρικτές πραγματοποίησαν μια παρωδία κηδείας για την ντομάτα με φέρετρα και πομπές. Μετά το 1957, η τοπική κυβέρνηση αποφάσισε να κυλήσει με τις διατρήσεις, να ορίσει μερικούς κανόνες στις θέσεις τους και να καλοσωρίσει αυτή την εκκεντρική παράδοση. Αν και οι ντομάτες ήταν στο προσκήνιο, μια βδομάδα εορτασμών οδήγησε στην τελική αναμέτρηση. Είναι ένας εορτασμός των πολιούχων Buñol, της Παναγίας και του Αγίου ouis Bertrand, με παρελάσεις στους δρόμους, μουσική και πυροτεχνήματα με χαρούμενη ισπανική μόδα. Για να ενισχύσετε τη δύναμή σας για την επικείμενη φιλονικία, μια παέγια σερβίρεται την παραμονή της μάχης, προβάλλοντας ένα εικονικό πιάτο από ρύζι της Βαλένθια, θαλασσινά, σαφράν και ελαιόλαδο. Σήμερα, αυτό το απροσδόκητο φεστιβάλ έχει μια τάξη. Οι οργανωτές έχουν προχωρήσει τόσο πολύ ώστε να καλλιεργήσουν μια ειδική ποικιλία η οποία έχει δυσάρεστη γεύση μόνο για αυτό το ετήσιο γεγονός. Οι γιορτές ξεκινούν γύρω στις 10 π.μ. όταν οι συμμετέχοντας κάνουν αγώνα για να πάρουν ένα κομμάτι ζαμπόν από την κορυφή ενός λαδωμένου στύλου. Οι παρατηρητές βρέχουν τους συμμετέχοντες με νερό ενώ τραγουδάνε και χορεύουνε στους δρόμους. Όταν η καμπάνα της εκκλησίας χτυπήσει το μεσημέρι, τα φορτηγά γεμάτα με ντομάτες κυλάνε στην πόλη ενώ τα συνθήματα "Το-μά-τε, το-μά-τε" φτάνουν στο αποκορύφωμα. Έπειτα, με την πυροδότηση ενός εκτοξευτήρα νερού, το κύριο γεγονός ξεκινά. Αυτό είναι το πράσινο φως για την θραύση και εκσφενδόνιση ντομάτας σε επιθέσεις προς άλλους συμμετέχοντες. Τα μηχανήματα εκσφενδόνισης ντομάτας στοχεύουν κενούς "δολοφόνους" και μεσαίες βολές. Όποια και αν είναι η τεχνική σας, όταν τελειώσει θα φαίνεστε (και θα αισθάνεστε) λίγο διαφορετικοί. Σχεδόν μια ώρα αργότερα, οι εμποτισμένοι στη ντομάτα βομβαρδιστές μένουν για να παίξουν στη θάλασσα από σάλτσα ντομάτας στους δρόμους και με όση ντομάτα έχει απομείνει. Μια δεύτερη βολή σηματοδοτεί το τέλος της μάχης. |