We're accustomed to glamour in London SE26: Kelly Brook and Jason Statham used to live above the dentist. But when Anouska Hempel's heels hit the cracked cement of the parking space outside my flat, it's hard not to think of those Picture Post photographs of royalty visiting bombed-out families during the second world war. Her mission in my modest tract of suburbia is, however, about more than offering sympathy. Hempel—the woman who invented the boutique hotel before it bore any such proprietary name—has come to give me information for which, judging by the spreads in interiors magazines and anxious postings on online DIY forums, half the property-owners in the Western world seem desperate: how to give an ordinary home the look and the vibe of a five-star, £750-a-night hotel suite. To Hempelise, in this case, a modest conversion flat formed from the middle slice of a three-storey Victorian semi.
"You could do it," she says, casting an eye around my kitchen. "Anyone could do it. Absolutely no reason why not. But there has to be continuity between the rooms. A single idea must be followed through." She looks out wistfully over the fire escape. "And you'd have to buy the house next door, of course." That's a joke. I think.
...
It's worth pausing, though, to consider the oddness of this impulse. The hotel room is an amnesiac space. We would be troubled if it bore any sign of a previous occupant, particularly as many of us go to hotels in order to do things we would not do at home. We expect a hotel room to be cleaned as thoroughly as if a corpse had just been hauled from the bed. (In some cases, this will actually have happened.) The domestic interior embodies the opposite idea: it is a repository of memories. The story of its inhabitants ought to be there in the photos on the mantelpiece, the pictures on the wall, the books on the shelves. If hotel rooms were people, they would be smiling lobotomy patients or plausible psychopaths. | Сите ја знаеме блескавоста на 26-тото југоисточно предградие во Лондон:Кели Брук и Џејсон Стетем живееја над заболекарот.Но,кога Анушка Хемпел стапна со своите подпетици врз распуканиот цемент од паркингот под мојот стан,не можев а да не се присетам на фотографиите во весниците на членовите на кралското семејство кои доаѓаа во посета на семејствата чии домови беа бомбардирани за време на Втората Светска Војна.Сепак,нејзината цел, според мојата скромна размисла на жител од предградие,беше нешто повеќе одколку само покажување наклонетост. Хемпел,жената која прва почна да го употребува терминот бутик хотел,уште пред тоа карактерис- тично нарекување да се пробие во јавноста-беше дојдена да ми го овозможи онаа што,судејќи според огласите на внатрешните страници во списанијата и острите написи на"НАПРАВИ САМ" форумите,многу сопственици на имоти на Западот очајно го посакуваа:едно обично живеалиште да се здобие со изглед и представа на хотел со пет ѕвезди со цена од 750 фунти за еднодневен престој.Во овој случај,според Хемпелизова,тука се работеше за преобразба на еден скромен стан од средишниот спрат на триспратно полу-викторијан- ско здание. "Можеш да го направиш тоа"рече таа,опфаќајки ја со погледот мојата кујна."Секој може да го на- прави тоа.Нема никаква посебна причина зошто не би можел.Но,мора да има поврзаност помеѓу собите.Една единствена идеја мора да се провле- кува насекаде."Погледна замислено во згаснатиот оган."А и ќе мора да ја купиш соседната куќа,се разбира."Таа мора да се шегува,си помислив. Сепак,треба да се застане и да се размисли за необичноста на оваа наговарање.Хотелската соба е заборавено место.Не ќе ни е сеедно доколку во неа има преостанато било каков траг од поранешен гост,особено што мнозинството од нас одат по хотели сакајќи да прават работи кои не би ги правеле дома.Сакаме хотелската соба да е толку чиста,како никој да не престојувал во неа.(За волја на вистината,понекогаш тоа и е така).Домашната атмосфера го прикажува спротивното-таа е збир од сеќавања.Приказната за станарите се содржи во фотографиите над каминот,сликите на ѕидовите, книгите на рафтовите.Да беа хотелските соби лу- ѓе,тие ќе беа насмеани умоболни пациенти или мо- жни психопати.
|